De waarheid is essentieel voor de intuïtie
De waarheid is essentieel voor de intuïtie
We zijn soms geneigd om de waarheid maar niet te zeggen.
Omdat het een ander pijn doet.
Omdat het kan kwetsen.
Omdat het niet nodig lijkt te zijn.
Dan draaien we er wat om heen of we spreken er helemaal niet over. Of we doen net of we het niet doorhebben.
Wie heeft ooit bedacht dat het beter is om te zwijgen over dingen die er wel zijn? Wie wordt daar dan beter van? Mijn ervaring is dan helemaal niemand er beter van wordt. Onlangs had ik een treffend voorbeeld met mijn dochter, dat ik graag met je deel.
Mijn dochter van 3 stotterde wat. Niet heel dramatisch maar het was er wel. Vreselijk sneu. Op de een of andere manier is mij geleerd dat je bij stotteraars geduld moet hebben, net moet doen of je het niet hoort en vooral niet voor de ander gaan spreken of hen helpen met de zin afmaken. Dat deed ik dus ook maar bij mijn dochter. Ondertussen besprak ik dit onderwerp wel op het consultatiebureau, met familie en met de begeleidsters van het Kinderdagverblijf. Dit deed ik overigens niet als mijn dochter er bij was, dan sprak ik er helemaal niet over.
Het stotteren nam alleen maar toe, zelfs zo erg dat mijn dochter minder begon te spreken en ‘s nachts nachtmerries had en intens verdrietig was dat ze nooit normaal zou kunnen praten. Op deze momenten voelde ik de machteloosheid ook zo diep en dat was waarschijnlijk nog maar een dun aftreksel van haar dagelijkse, intense, machteloosheid.
Dit moest veranderen. Ik belde de huisarts voor een verwijzing naar de logopedie. Eenmaal bij de logopedie werden er testen gedaan en er was sprake van stotteren in een ernstige vorm. Tijdens de bespreking van het behandelplan, zonder mijn dochter, werd ik onaangenaam verrast met het plan van de logopediste. We gaan het stotteren juist benoemen, we gaan haar de verschillende stotters leren te herkennen. Dus je mag de nadruk gaan leggen op de stotters. Ook op school zou de logopediste dit gaan uitleggen aan de andere kleuters uit de klas.
De pijn die ik voelde bij deze uitspraak. Het stak me recht in mijn hart en ik wilde haar beschermen. Zij zou dus het stottermeisje zijn. Hoe kon deze methode nou goed zijn voor haar? Ik vroeg om bedenktijd. Ben gaan zoeken naar bewijs dat dit werkelijk goed zou kunnen gaan. Niets, maar dan ook niets, in mij kon geloven dat het openlijk gaan benadrukken van haar stotteren in het bijzijn van familie, vriendinnetjes en klasgenootjes haar zou kunnen helpen. Toch had ik ook vertrouwen in de logopediste die, inmiddels door verschillende andere testen, de oorzaak ook goed kon onderbouwen. Eindelijk had ik het gevoel dat iemand mijn dochter zag, zoals ze werkelijk is. Naast het meisje dat stottert, bleek ze ook een heel slim en gevoelig meisje. Een meisje dat denkt in de woorden en verbanden van een kind van acht maar nog niet in staat is dit te produceren met haar inmiddels 5 jaar.
We startten met het leren van de verschillende stotters en spelenderwijs gingen we dit eerst thuis benoemen. Wat er toen gebeurde was waanzinnig, want de verwachte reactie van teleurstelling over het niet kunnen praten was er helemaal niet. In plaats daarvan was alsof ze zich eindelijk helemaal erkend voelde. Ze had helemaal geen schaamte. In plaats daarvan voelde ze zichzelf nu gehoord. En gezien. Het hoorde bij haar en vol trots vertelde ze vriendinnen over de ki-ki-kikker en de ssssssssslang.
Deze ervaring deel ik met jou omdat het een prachtig voorbeeld is, dat de waarheid er is. Dat de waarheid geaccepteerd mag en moet worden zoals zij is. Dat kinderen intuïtief altijd de waarheid weten. En dat ontkenning van de waarheid of elke afgeleide vorm van de waarheid leidt tot verwarring, onzekerheid en twijfel. Zeker bij kinderen zijn de gevolgen van het afsnijden van de intuïtie groot voor hun persoonlijke ontwikkeling. Als kinderen niet meer op hun intuïtie kunnen vertrouwen, leren ze dat het schijnbaar goed is om hun bevestiging te halen bij de verwachtingen en meningen van anderen. Hun intuïtie spreekt immers niet meer de waarheid. Of toch wel?
Ik weet er alles van, want ik ben er mee opgegroeid dat een pijnlijke waarheid werd verzwegen. Een groot verdriet was altijd aanwezig in ons gezin maar werd verzwegen omdat dat beter leek. Ik weet niet wat pijnlijker is, de waarheid of het verzwijgen van de waarheid. Voor mij geldt nu dat ik de waarheid niet ontken en er laat zijn zoals deze is. Accepteren.
Zoals je wel kunt raden is het stotteren nagenoeg voorbij. Alleen als ze heel moe is, horen we nog wel eens een ki-ki-kikker en dan glimlachen we liefdevol naar elkaar en weten we dat het wel goed komt. En dat het goed is, zoals het is.
Alle liefs Martine
Omdat het een ander pijn doet.
Omdat het kan kwetsen.
Omdat het niet nodig lijkt te zijn.
Dan draaien we er wat om heen of we spreken er helemaal niet over. Of we doen net of we het niet doorhebben.
Wie heeft ooit bedacht dat het beter is om te zwijgen over dingen die er wel zijn? Wie wordt daar dan beter van? Mijn ervaring is dan helemaal niemand er beter van wordt. Onlangs had ik een treffend voorbeeld met mijn dochter, dat ik graag met je deel.
Stotteren, erkennen of ontkennen?
Mijn dochter van 3 stotterde wat. Niet heel dramatisch maar het was er wel. Vreselijk sneu. Op de een of andere manier is mij geleerd dat je bij stotteraars geduld moet hebben, net moet doen of je het niet hoort en vooral niet voor de ander gaan spreken of hen helpen met de zin afmaken. Dat deed ik dus ook maar bij mijn dochter. Ondertussen besprak ik dit onderwerp wel op het consultatiebureau, met familie en met de begeleidsters van het Kinderdagverblijf. Dit deed ik overigens niet als mijn dochter er bij was, dan sprak ik er helemaal niet over.
Het stotteren nam alleen maar toe, zelfs zo erg dat mijn dochter minder begon te spreken en ‘s nachts nachtmerries had en intens verdrietig was dat ze nooit normaal zou kunnen praten. Op deze momenten voelde ik de machteloosheid ook zo diep en dat was waarschijnlijk nog maar een dun aftreksel van haar dagelijkse, intense, machteloosheid.
Dit moest veranderen. Ik belde de huisarts voor een verwijzing naar de logopedie. Eenmaal bij de logopedie werden er testen gedaan en er was sprake van stotteren in een ernstige vorm. Tijdens de bespreking van het behandelplan, zonder mijn dochter, werd ik onaangenaam verrast met het plan van de logopediste. We gaan het stotteren juist benoemen, we gaan haar de verschillende stotters leren te herkennen. Dus je mag de nadruk gaan leggen op de stotters. Ook op school zou de logopediste dit gaan uitleggen aan de andere kleuters uit de klas.
Zij is het meisje dat stottert en dat hoort bij haar…
De pijn die ik voelde bij deze uitspraak. Het stak me recht in mijn hart en ik wilde haar beschermen. Zij zou dus het stottermeisje zijn. Hoe kon deze methode nou goed zijn voor haar? Ik vroeg om bedenktijd. Ben gaan zoeken naar bewijs dat dit werkelijk goed zou kunnen gaan. Niets, maar dan ook niets, in mij kon geloven dat het openlijk gaan benadrukken van haar stotteren in het bijzijn van familie, vriendinnetjes en klasgenootjes haar zou kunnen helpen. Toch had ik ook vertrouwen in de logopediste die, inmiddels door verschillende andere testen, de oorzaak ook goed kon onderbouwen. Eindelijk had ik het gevoel dat iemand mijn dochter zag, zoals ze werkelijk is. Naast het meisje dat stottert, bleek ze ook een heel slim en gevoelig meisje. Een meisje dat denkt in de woorden en verbanden van een kind van acht maar nog niet in staat is dit te produceren met haar inmiddels 5 jaar.
De waarheid erkennen
We startten met het leren van de verschillende stotters en spelenderwijs gingen we dit eerst thuis benoemen. Wat er toen gebeurde was waanzinnig, want de verwachte reactie van teleurstelling over het niet kunnen praten was er helemaal niet. In plaats daarvan was alsof ze zich eindelijk helemaal erkend voelde. Ze had helemaal geen schaamte. In plaats daarvan voelde ze zichzelf nu gehoord. En gezien. Het hoorde bij haar en vol trots vertelde ze vriendinnen over de ki-ki-kikker en de ssssssssslang.
Het effect van het verzwijgen of ontkennen van de waarheid voor de ontwikkeling van de intuïtie van een kind
Deze ervaring deel ik met jou omdat het een prachtig voorbeeld is, dat de waarheid er is. Dat de waarheid geaccepteerd mag en moet worden zoals zij is. Dat kinderen intuïtief altijd de waarheid weten. En dat ontkenning van de waarheid of elke afgeleide vorm van de waarheid leidt tot verwarring, onzekerheid en twijfel. Zeker bij kinderen zijn de gevolgen van het afsnijden van de intuïtie groot voor hun persoonlijke ontwikkeling. Als kinderen niet meer op hun intuïtie kunnen vertrouwen, leren ze dat het schijnbaar goed is om hun bevestiging te halen bij de verwachtingen en meningen van anderen. Hun intuïtie spreekt immers niet meer de waarheid. Of toch wel?
Ik weet er alles van, want ik ben er mee opgegroeid dat een pijnlijke waarheid werd verzwegen. Een groot verdriet was altijd aanwezig in ons gezin maar werd verzwegen omdat dat beter leek. Ik weet niet wat pijnlijker is, de waarheid of het verzwijgen van de waarheid. Voor mij geldt nu dat ik de waarheid niet ontken en er laat zijn zoals deze is. Accepteren.
Zoals je wel kunt raden is het stotteren nagenoeg voorbij. Alleen als ze heel moe is, horen we nog wel eens een ki-ki-kikker en dan glimlachen we liefdevol naar elkaar en weten we dat het wel goed komt. En dat het goed is, zoals het is.
Alle liefs Martine
Reactie plaatsen